Schoonmoeders & camoufleren

Hi lieve mensen, 

Het is alweer November en dat betekend dat dineren met je schoonmoeder er sneller aan komt dan je denkt. De tijd van het jaar die ik altijd ontzettend fijn vind, maar ook mega stressvol. Dit geld natuurlijk niet alleen voor mij, er zullen met mij een hele hoop mensen zijn die deze periode net zo stressvol vinden als ik. Helaas is het zo dat ADHD’ers moeilijker kunnen ontspannen en gebeurtenissen moeilijker los kunnen laten. Ook voelen veel ADHD’er de bewijs-drang om te kunnen laten zien dat ze het juist wel kunnen. We willen bewust of onbewust ons “minder leuke, minder fijne en minder gewenste gedrag” camoufleren. Omdat vaak als er iets mis gaat, er wordt gezegd: zie je nou wel, je kan het niet of zal ik je dan maar even helpen? Hoe kan je nou de kerstcadeau’s thuis laten liggen? Hoe kan je dat nou vergeten?  Jij zou toch de hapjes maken?!

Dit is iets wat ik als kind onzettend moeilijk heb gevonden. Vaak heb ik het gevoel gehad dat ik mensen teleurstelde. En ik wist ook dat het soms gebeurde, maar het was en is niet omdat ik te lui was, of het niet wilde. Ik vergat het of ik had het vermogen niet om het voor elkaar te krijgen. Ik wist vrij jong al te benoemen dat ik mij anders voelde dan de kinderen in mijn klas. Maar hoe dat precies zat heb ik toentertijd niet uitgezocht. Doordat ik mij zo anders voelde begon ik mijzelf allemaal trucjes aan te leren om mijn hoofd boven water te houden en niet te laten zien aan de buitenwereld dat ik het niet aan kon of dat ik het moeilijk had. Ik wilde mijn gedrag camoufleren. (De wegloop wekker, briefjes op mijn spiegel plakken als ik ergens aan moest denken, mijn spullen proberen op de zelfde plek teug te leggen, als dat lukt enz.) Ik heb als kind en zeker als puber enorm gestruggeld. Ik dacht dat het aan mij lag dat mijn vriendinnen dingen wel snapte en wel optijd af hadden en dat ik gewoon nog een stapje erbij moest doen. Door dit alles ben ik enorm goed geworden in het improviseren ik zeg wel eens dat mijn leven net een grote improvisatie show is. Zo kan ik een presentatie uit mijn mouw schudden en haalde ik mijn toetsen op ‘goed geluk’. Het was niet dat ik te lui was om mijn huiswerk te maken of te leren voor die toets. Ik kon het vaak gewoonweg niet overzien. Daarbij raak ik enorm gestresst van een volle agenda, alle dingen die dan moeten gebeuren. En alle afspraken waar ik dan al of niet op tijd moet zijn. Daarbij komt nog dat ik het voor elkaar krijg om vervolgens mijn agenda thuis te vergeten en er dus niks aan heb op het moment dat ik hem nodig heb. Dus toen probeerde ik een digitale agenda want, je telefoon vergeet je niet, maar dan presteer ik het om in een klap al mijn afspraken te verwijderen. Kortom plannen en ik zijn geen vrienden. En een volle agenda zorgt er bij mij voor dat er niks meer uit komt.

Zeker rondom de feestdagen waarbij ze van je willen weten of je eerste kerstdag mee eet en tweede kerstdag aanwezig bent voor de familiebrunch en of je al plannen hebt voor oud en nieuw. Dit leid bij mij tot een ‘mega-error’. Ik over zie het niet en heb niet het vermogen om zover voorruit te denken en plannen. Het is niks persoonlijks, helemaal niet! 

Al met al heb ik hard gevochten om te zijn waar ik nu ben. En ja ik ben eigenlijk wel een beetje trots op mezelf. 

Liefs Rozemarijn